Working mom diary

Jeetje, wat gaat het hard! Echt alle clichés kloppen, een keer knipperen met mijn ogen en het eerste hapje van Chloé is een feit en terwijl zij heerlijk vrolijk ligt te kirren in haar bedje en wordt Rêve a.s. zondag alweer twee jaar! Doe daar nog een gezellige puber bij die inmiddels groter is dan mijzelf, terwijl ik hem gisteren nog in bed legde en het verhaaltje van Hazeltje en Grote Haas vertelde…

Door dit besef had ik ontzettend de behoefte om heel even de tijd stil te zetten. En die tijd is zo prachtig vastgelegd door lieve Rosalie, ook mama van maar liefst 4 kids. Ik wilde een zondagmorgen, zoals het bij ons is, zonder poespas en met vieze snoetjes en deze foto’s zijn me nu al zo dierbaar.

Maar zodra de klok weer begint te tikken, voel ik ook het schuldgevoel aan me knagen.
“Geniet ik wel genoeg, werk ik niet te veel, doe ik wel genoeg leuks met mijn liefjes, leef ik wel in het nu?”
Ik geniet zo van het moederschap en van de grootste liefde van mijn kindjes, het is simpelweg ge-wel-dig en puur geluk! Maar soms, met slaapgebrek iets vaker, steekt die ene f**king procent de kop op.

Ik schreef gisteren nog een comment onder een prachtfoto & prachtcomment van een oud vriendinnetje op Instagram, over deze ene procent, de darkside van het moederschap. Zij reageerde erop met kwetsbaarheid is ook een kracht. Dank je wel, lieve Charlotte voor jouw kwetsbaarheid! Zo zie je maar, je weet nooit hoe jouw kwetsbare verhaal een ander kan helpen.

Die ene procent, waar wij allemaal mee kampen, maakt het soms even heel pittig en onze maatschappij maakt het er niet makkelijker op, we zijn met zn allen aan het hollen naar morgen, willen carrière, moederschap er top uit zien en ook nog viva la vida met vriendinnen.
Het raakte mij stiekem dieper dan ik had gedacht en daar lag ik snikkend op bed, verscheurt tussen het moederschap en mijn ambitie.

En nee, dan valt het niet mee, als je er midden in zit is het geen fase, maar gewoon heel erg pittig om al die ballen in de lucht te houden. En als wij vrouwen er dan voor elkaar zijn om elkaar te steunen en een blijk van herkenning geven, helpt dat en wordt er even een warme deken van liefde om je heengeslagen en voel je je niet zo eenzaam.

Persoonlijk begrijp ik niet waarom wij vrouwen soms zo venijnig kunnen zijn naar elkaar, in plaats van een afkeurende blik, want hey je hebt ook de keuze om 24/7 bij je kids te zijn…
Ja…? Nog niet zo lang geleden ben ik door een hele pijnlijke situatie ben ik veel meer dan ‘alleen maar’ mijn vastigheid verloren, en ja ik had een keuze.
Misschien koos ik wel voor de moeilijkste weg, maar wel de weg naar mijn geluk!
Mijn eigen zaak opzetten ipv bij de pakken neer te gaan zitten, de tranen komen later maar!
Voor mij betekende dat ook, niet lullen maar poetsen en keihard werken om te zorgen dat er als de sodemieter weer stabiliteit komt! Met die stabiliteit is er inmiddels zoveel meer gekomen, een prachtige zaak waar ik stuk voor stuk fantastische en inspirerende klanten nog mooier mag maken en daar ben ik zo dankbaar voor, alleen maar liefde!
En voor het eerst durf ik nu te zeggen, dat ik daar heel trots op ben!
En ja, die tranen komen nu af en toe…

Ik hou zielsveel van mijn moederschap, maar ik hou ook ontzettend veel van mijn werk.
Maakt dat mij een minder toegewijde moeder? Nee, ik denk het niet, ik denk dat het ook mooi is dat je kinderen leren dat je als moeder een keuze hebt en MAG werken. En of het verkeerd is dat ze opgroeien met het idee dat je met knetterhard werken je dromen kunt verwezenlijken, ik denk het niet…

Als ik dan weer even naar mijn prachtige gezin op de foto’s kijk, ben ik instant in het nu en geniet ik des te meer.
Iedere vrouw heeft haar eigen verhaal, maar we zijn allemaal tijgers en daar mogen we vreselijk trots op zijn! SHOW YOUR LOVE!

Photographer: Rosalie Voorman